برنامه ريزي منطقه اي، دانش وتكنولوژي است كه درآن ضمن توجه به مثلث " نيازگرايي،خود اتكايي ودرون زايي "براي توسعه يك منطقه ،برنامه ريزي جامع انجام مي گيرد. معمولا، يك منطقه يك حوزه جغرافيايي است، يا دقيقتر بگوييم ، يك حوضه آبريز است؛ كه از راس كوه ها (مقسم المياه – تقسيم كننده آب ها )شروع و به دريا يا آبريزي خاص منتهي مي شود. زيرا هر كاري كه در حوضه آبريز انجام مي شود به مثابه تف سربالاست؛ و تاثير آن به مسائل و موضوع هاي ديگر تعيين كننده است .در اين نظام برنامه اي، همه برنامه هاي توسعه دريك منطقه ، از جمله برنامه توسعه فيزيكي،برنامه توسعه زيربناها،برنامه توسعه آموزشي و فرهنگي، برنامه توسعه اقتصادي و اجتماعي مثل نخ تسبيح آويزه برنامه ريزي منطقه اي و به تاسي آن انجام مي پذيرد.در حقيقت،برنامه ريزي منطقه اي قانونمندي برنامه ريزي در يك منطقه است.هر چند براي اجراي بهتر آن ، ضرورت دارد مناطق هم جوار و جايگاه خود منطقه در برنامه ريزي ملي و فرا ملي نيزتعریف شود.  

جغرافياي توريستي روابط انسان را با محيط به هنگام وقت فراغت مطالعه مي کند. فعاليت هاي توريستي و مسافرت هاي داخلي و خارجي بخشي از فعاليت هاي انساني را تشکيل مي دهد و با اقتصاد ملي کشورها پيوند مي خورد. از طرفي محل استفاده از اوقات فراغت و تعطيلات شکل سالم سازي جسم و روح به  خود مي گيرد و در اين رابطه از جغرافياي پزشکي تاثير مي پذيرد.انسان و خصوصيات حياتي وي محيط پيراموني را بر پهنه زمين تشکيل مي دهد و بنابراين پيکره زمين سطح تجمع محور مطالعات جغرافيايي است. از اين رو تغييراتي که بر پيکره زمين به وجود مي آيد ناشي از نقشي است که در نتيجه رفتارهاي گوناگون انسان ايجاد مي گردد و تجزيه و تحليل تغييرات ناشي از ايفا» اين نقش ها و رفتارهاي انساني، جز» مهمترين وظايف مطالعات جغرافيايي هستند.انسان و گروه هاي اجتماعي به وجود آورنده اصلي تغييرات مکاني و شکل دهندگان پيکره هايي هستند که بر پهنه زمين به وجود مي آيند.

آمایش سرزمین چیست؟

هدف کلی آمایش سرزمین عبارت است از سازماندهی فضا به‌منظور بهره‌وری مطلوب از سرزمین در چهارچوب منافع ملی.آمایش سرزمین زیربنای سازماندهی توسعة منطقه‌ای است و به بیانی دیگر ابزار اصلی برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری‌های منطقه‌ای و ملی است.از مسائل مهم و کلیدی که در کنار برنامه‌ریزی‌های کلان و بخشی باید مستقلاً به آن پرداخت، «برنامه‌ریزی آمایش سرزمین» و «برنامه‌ریزی منطقه‌ای» است. برنامه‌ریزی آمایش سرزمین، روند جامعی از برنامهریزی منطقه‌ای را ارائه می‌کند. این شکل از برنامه‌ریزی برای به‌کارگیری برنامه‌ریزی منطقه‌ای در سطح یک کشور بهترین مکمل برای برنامه‌ریزی کلان و بخشی است. برنامه‌ریزی آمایش سرزمین چون با دیدی وسیع و همه‌جانبه به فضای ملی نگاه می‌کند، همة مناطق کشور را باحوصله و دقت و از جهات مختلف مورد مطالعه و شناسایی قرار می‌دهد. سپس بر اساس توانمندی‌ها، قابلیت‌ها و استعدادهای هر منطقه باتوجه به یکنواختی و هماهنگی اثرات نتایج عملکردهای ملی آن‌ها در سطح ملی، نقش و مسئولیت خاصی را به هر منطقه محول می‌کند.

فناوری اطلاعات و ارتباطات ، تکنولوژی هزاره جدید می‌باشد که باعث کم کردن زمان انجام محاسبات، دقیقتر شدن پردازش داده‌ها، تبادل اطلاعات آسان و کم کردن هزینه داد و ستد شده است.
دستاوردهای فناوری اطلاعات و ارتباطات زمانی حداکثر تأثیرگذاری را در زندگی بشرخواهد داشت که بتواند در تمام زمینه‌ها و در میان تمام اقشار جامعه رسوخ کند. متأسفانه دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم دچار مشکلی بنام شکاف دیجیتالی می‌باشد. این شکاف، بخصوص در سطح جامعه روستائی چشمگیرتر است. در حال حاضر 5/2 میلیارد نفر از جمعیت 6 میلیاردی جهان در روستاها و نقاط دور افتاده کشورهای در حال توسعه زندگی می‌کنند (حدود 40% جمعیت جهان) که درصد کمی از آنها به امکانات ارتباطاتی و اطلاعاتی مناسب دسترسی دارند.
این در حالی است که تحلیل گران جهانی عقیده دارند در بحث جهانی سازی، توسعه ICT روستایی نقش اساسی در پیشرفت کشورهای در حال توسعه خواهد داشت.
کشورهای هند، مغولستان ، چین، سنگاپور و شیلی توسعه ICT روستایی را طی برنامه‌های دولتی توسط ارگانهای خاص و بخش خصوصی دنبال کرده‌اند و در این کشورها، امروزه دسترسی روستاها به اینترنت کاملاً جا افتاده است و در حال حاضر نیز استفاده از آن، همراه با توسعه ICT ادامه دارد.
شاید این تصور وجود داشته باشد که ICT برای روستاهای ایران زود است و باید توسعه تلفن و بالا بردن کیفیت دسترسی آنرا در اولویت قرار داد. اما واقعیت آن است که برای بهبود وضع روستاهای ایران با توجه به پراکندگی جغرافیایی و دوری بعضی از روستاها از شهرها و محرومیتهای مختلفی که در آنها وجود دارد توسعه ICT در اولویت می‌باشد.
با توجه به اینکه بخشی از روستاهای کم جمعیت ایران هنوز دسترسی درستی به تلفن ثابت ندارند. توسعه ICT روستایی در ایران باید با شتاب مضاعفی صورت گیرد تا استفاده مناسب از ظرفیت‌های ICT در بخش روستا انجام پذیرد و روستاها بتوانند تبادل اطلاعاتی لازم با سایر مراکز را داشته باشند و بستر توسعه در آنها فراهم شود.